Typ liryki Romantyczność jest utworem poetyckim, w którym realizowany jest model liryki pośredniej. Wiersz ma charakter dialogowy – znaczna część wypowiedzi postaci jest przytoczona wprost, bez opatrzenia ich jakimkolwiek komentarzem. Uzupełnione są one przez rekonstrukcję realiów zarysowanej w wierszu sytuacji lirycznej. Podmiot liryczny i jego kreacja Podmiot liryczny ujawnia się wprost w końcowych partiach utworu. Wcześniej przyjmował jedynie postawę obserwatora i przytaczał wypowiedzi postaci. Zajmuje zdecydowane stanowisko ideowe. Solidaryzuje się z tłumem, tak jak oni wierzy dziewczynie, że widzi zmarłego Jasia i jej współczuje. Przeciwstawia się natomiast starcowi, deklarującemu poglądy rozumowe, typowe dla oświecenia. W ostatnich dwu strofach staje się propagatorem nowych idei, wyznacza drogę nowej epoce w dziejach literatury polskiej. To zapowiedź tego, co rozwinie dojrzały romantyzm – nowych motywów, tematów, treści, idei. Sensy utworu Utwór ma charakter programowy. Stanowi manifest nowej, romantycznej wrażliwości. Jego publikacja oznacza w zasadzie narodziny nowej epoki literackiej w Polsce. Liryk przedstawia sytuację, która ma miejsce w małym miasteczku czy wsi. Sportretowana zostaje młoda dziewczyna, która zdaje się widzieć swego ukochanego, który jednak już nie żyje. Jest zafascynowana widzianym wyobrażeniem swojego Jasia, przytula się do niego, chwyta go za ręce, dotyka jego policzka. Takie jej zachowanie budzi skrajnie rożne oceny społeczeństwa. Prości ludzie wierzą, że widzi ona swojego zmarłego chłopca, a więc jego ducha. Polecają modlitwę za jego duszę. Gmin wskazuje również na to, że prawdziwa miłość nie zna granic – trwa nawet po śmierci. Podobnie myśli podmiot liryczny utworu. Nagle jednak spośród zebranego tłumu wyłania się starzec, który kwestionuje możliwość obcowania ze zmarłymi. Postrzega on dziewczynę jako osobę obłąkaną, a jako argumenty dla swej postawy przywołuje typowo oświeceniowe atrybuty – „szkiełko i oko”. Lekceważy wierzenia gminu i przestrzega zebranych, by nie wierzyli rojeniom zwariowanej dziewczyny. Wyraża się nawet bardzo dosadnie na temat jej widzeń („dziewczyna duby smalone bredzi”). Odwołuje się on do racjonalnego postrzegania świata. W zakończeniu utworu podmiot liryczny wciela się w rolę mentora i głosiciela nowej wrażliwości. Wyraźnie oddziela on świat rozumu od świata wiary, serca, czucia. Na końcu formułuje wypowiedź, która wyznacza nowy, typowo romantyczny światopogląd: „Miej serce i patrzaj w serce!”. Mickiewicz koncentruje się w owym wierszu na właściwych dla rodzącej się epoki kwestiach ludowości. Zdecydowanie dowodzi, że istnieje świat niedostępny rozumowemu poznaniu, eksplorowany przy użyciu naukowych metod dochodzenia prawdy. Wskazuje na emocje, czucie, intuicję, które zastępują czysto intelektualną sferę ludzkich poczynań. Podkreślone w utworze jest również to, że owe dwa światy (realny i fantastyczny) stale się przenikają. W Romantyczności znajduje również swoje odzwierciedlenie pogląd, jakoby osoby szalone, obłąkane mogły łatwiej nawiązać kontakt ze światem zmarłych. Tak więc w przeżyciach postaci cierpiących na dolegliwości psychiczne widziano w romantyzmie coś więcej niż tylko samą chorobę, a mianowicie większe pokłady wrażliwości i ponadnaturalne zdolności. Wiara w życie pozagrobowe występuje tu jednak nie tylko u Karusi, podziela ją bowiem również zebrany tłum, co wskazuje na powszechność i naturalność odczuwania świata przez emocje i wiarę. Zwraca również uwagę przeciwstawienie „prawd żywych” i „prawd martwych”. Te pierwsze umożliwiają przeniknięcie duchowego świata, odkrycie w nim metafizyki, cudowności. Te drugie dotyczą jedynie namacalnej rzeczywistości, a przez to są uboższe, ograniczone. Poeta konfrontuje też rozum z sercem, nakazując, by kierować się tym drugim. To polecenie, które zapoczątkowuje w Polsce bodaj najpiękniejszą epokę literacką. Gatunek literacki Romantyczność pochodzi z debiutanckiego zbiorku poety Ballady i romanse (opublikowanego w 1822 roku). Jest chyba najbardziej znaną balladą romantyczną. To forma literacka, która wykazuje duże związki z ludowością, z wierzeniami gminu. Wybór takiego gatunku świadczy też o wystąpieniu przeciw tradycjom oświeceniowym. Ballada jest mianowicie formą synkretyczną, łączącą w sobie różne sposoby organizowania wypowiedzi, co jest sprzeczne z oświeceniowym postulatem uprawiania czystych gatunków (jak oda czy bajka). Ballada ma postać stroficzną, opiera się na wykorzystywaniu typowych środków poetyckich – zwłaszcza porównań, paralelizmów składniowych, interesujących epitetów. Wątek rozwijany przez balladę jest zwykle zarysowany szkicowo, typowe są: operowanie nastrojem, tajemniczość i fantastyka. Kontynuacje i nawiązania Juliusz Słowacki, Antoni Edward Odyniec Niewiadomo co, czyli „Romantyczność”;Władysław Broniewski Ballady i romanse;Tadeusz Kubiak Mickiewicz warszawski;Grzegorz Skurski Ballada „Romantyczność” (film);Jacek Kaczmarski Romantyczność (do sztambucha). Bibliografia przedmiotowa A. Witkowska, Mickiewicz słowo i czyn, Warszawa 1999. Wypracowania Aluzja literacka wiersza "Ballady i romanse" W. Broniewskiego do ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza. Dokonaj interpretacji ballady Adama Mickiewicza "Romantyczność". "Romantyczność" Adama Mickiewicza jako ballada programowa. Dwa modele miłości i ich związek z ideami epoki – analiza i interpretacja porównawcza ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza i sceny 5 aktu II "Wesela" St. Wyspiańskiego.

Czytaj dalej: Ballady i romanse interpretacja. Ostatnia aktualizacja: 2022-08-11 20:23:52. Opracowanie stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują poezja.org. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji. ^{Liceum PolskiMatematykaChemiaFizykaInformatykaAngielskiNiemieckiFrancuskiGeografiaBiologiaHistoriaWOSWOKPOReligiaMuzykaPlastyka Gimnazjum PolskiMatematykaChemiaFizykaAngielskiNiemieckiHistoriaBiologiaGeografiaWOSMuzykaPlastykaReligiaZAMÓW PRACE Analiza "Ballady i romanse" W. Broniewskiego. W 1945r. ukazał się tomik poezji Władysława Broniewskiego zatytułowany Drzewo rozpaczające. W tomiku ukazał się między innymi wiersz pod tytułem Ballady i Romanse. Pod tym samym tytułem w 1822r. nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza. Utwór Broniewskiego nie posiada cech prawdziwej ballady. Niektóre fragmenty wskazuję na ten gatunek liryczny, ale jest wiele różnic. Wiersz Broniewskiego jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Opowiada o wydarzeniach związanych z prostymi ludźmi, o wydarzeniach wojennych. Autor przedstawił w bardzo ciekawy sposób postaci fantastyczne i wierzenia ludowe, które w prawdziwej balladzie występują. Postać Jezusa, w którego wierzą miliony ludzi. ukazał nie tylko jako postać fantastyczną ale również jako postać żyda. Staje się on symbolem wszystkich żydów, których faszyści nękali w czasie wojny. Drugą postacią wiersza, bohaterem głównym jest Ryfka- mała trzynastoletnia dziewczynka. Los Ryfki zestawiony został z losem Chrystusa, obydwoje ponoszą śmierć za to, żeście nadzy, za to, żeście winni, obojeście umrzeć powinni Bohaterka jest osamotniona gdyż rodzicie zginęli w czasie wojny "Mama pod gruzami, tata w Majdanku..." W kilku wersach autor powiązał postać Ryfki z czołowymi bohaterami Ballad Mieckiewicza. Jeżeli zamienimy literę f na b w imieniu dziewczynki, powstanie imię Rybka. Utwór ten napisany przez Adama Mickiewicza opowiada również o losach biednej i zdradzonej dziewczyny, której jedynym przyjacielem jest sługa. W utworze Broniewskiego Ryfka ma tak samo tylko jednego przyjaciela, jest nim Jezus. Obydwie dziewczynki nie mogą pogodzić się z odejściem bliskich. Kolejną podobną cechą utworu Broniewskiego i utworu Mickiewicza są pierwsze wersy słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha. Cytat ten Broniewski użył zarówno na początku jak i na końcu Ballad i romansów, natomiast Mickiewicz na początku utworu Romantyczność. Główną postacią Romantyczności jest Karusia, biedna dziewczyna, której ukochany zmarł, ale ona nadal widzi go nocami to ty Jasieńku Wyobraża sobie, że przychodzi do niej w nocy a znika o świcie. Taka sama sytuacja występuje w wierszu Broniewskiego, gdy Ryfka dostała bułkę od dobrych ludzi, powiedziała: ja zaniosę tacie i mamie, wiedząc, że rodzicie nie żyją. Wystepuje tu zatem romantyczny motyw obłąkania, bohaterki są osobami wrażliwymi i nie mogą pogodzić się z odejściem bliskich. Podsumowując Władysław Broniewski nawiązał nazwą Ballady i romanse do epoki romantyzmu. Wiersz jest upodobniony do bohaterów i twórczości, która ukazuje się w wierszach Mickiewicza. Broniewski przedstawił coś całkiem nowego, nową epokę tragedii, zła i bezsilności. Zło nie zostaje ukarane, SS- mani mordują Ryfkę i Jezusa a mimo to nie spotka ich żadna kara. Koniec utworu nawiązuje do prawdziwej ballady, zarówno Ryfka jak i Jezus anieleli- można to zrozumieć jako sygnał, iż trafili do nieba. Broniewski zawarł w utworze ważne dla wydarzeń wojennych informację o losach dziecka osamotnionego i bezbronnego. Kierunki literackie Oświecenia. Kierunki literackie Oświecenia. Klasycyzm. Znaczenie terminu - klasycyzm ujmuje charakterystyczne cechy antycznej sztuki literatury greckiej i rzymskiej, traktowanych jako doskonały wzór estetyczny, wzór pełnej i harmonijnej egzystencji człowieka. Drugie znaczenie określa klasycyzm jako kierunek literack... Frezarki ,frezy,oprzyżądowanie Frezarki ,frezy,oprzyżądowanie FREZARKI,FREZY,OPRZYŻĄDOWANIE Pod względem rozpowszechnienia frezarki zajmują drugie miejsce, po tokarkach. Ze względu na przeznaczenie frezarki dzielą się na trzy grupy: 1) ogólnego przeznaczenia, umożliwiające obróbkę, ró&... Recenzja ,, Akcji pod Arsenalem" Recenzja ,, Akcji pod Arsenalem" Chcialabym przedstawic bardzo ciekawa ekranizacje pod tytulem ,, Akcja pod Arsenalem,, w rezyserii Jana Lumnickiego. Film ten zostal nakrecony w oparciu o ksiazke Aleksansra Kaminskiego ,,Kamienie na szaniec,,. Ksiazka ta jest oparta na autentycznych wydarzeniach. W role Rudego, Zosk... Izrael ogólnie Izrael ogólnie IZRAEL Państwo w południowo-zachodniej części kontynentu azjatyckiego, na Bliskim Wschodzie. Obszar 21,9 tyś km2 (łącznie z 445 km2 wód śródlądowych oraz tzw. terenami okupowanymi – 7500 km2). Stolica: Jerozolima Izrael graniczy: s na północy z Liban... Stefan Żeromski - Biografia Stefan Żeromski - Biografia Stefan Żeromski to niewątpliwie jeden z najwspanialszych polskich prozaików. Jego pseudonimy literackie to: Maurycy Zych i Józef Katerla. Żył on w latach 1864-1925. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej o żywych tradycjach patriotycznych. Swoje lata m... Ein besuch beim arzt Ein besuch beim arzt -Hallo! -Hallo!Guten Morgen! Wann hat Sprechstunden? - kiedy przyjmuje dr xyz -Er hat Sprechstunden montags und freitags von 16 bis 18 on przyjmuje od poniedziałku do piatku .. -Ich brauche einen Termine bei - potrzebuje wolnego terminu -Ich habe einen freien Termin am Freitag... Zbrodniarz - Rodion Raskolnikow. Zbrodniarz - Rodion Raskolnikow. Rodion Raskolnikow był mordercą, tak jak jest nim każdy, kto targnie się na życie niewinnego człowieka. Nie, co do tego nie ma wątpliwości; Raskolnikow zamordował z zimną krwią Alonę Iwanowną oraz jej siostrę Lizawietę. Je... Fuzje i przejęcia firm Fuzje i przejęcia firm Od dziesiątków lat fuzje i przejęcia stanowią stały element gospodarki światowej, wpływając na funkcjonowanie przedsiębiorstw i życie ludzi w wielu krajach. Szczególne nasilenie tych procesów można było obserwować przed kilku laty, na przeł... Studia AdministracjaHistoriaPolitologiaPrawoSocjologiaPolitykaEtykaPsychologia DziennikarstwoFilozofiaPedagogikaEkonomia Rachunkowo¶ćLogistykaReklamaZarz±dzanieFinanseMarketingStatystykaTechniczneInformatyczneAngielskiNiemieckiArchitekturaMedycynaRehabilitacjaTurystykaKosmetologia studia szkoła streszczenie notatka ¶ci±ga referat wypracowanie biografia opis praca dyplomowa opracowania test liceum matura ksi±żka} Ballady i romanse WŁADYSŁAW BRONIEWSKI "Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha To dzien biały, to miasteczko" Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. (Uciekaj, uciekaj, Ryfka!)

Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Wiersz Władysława Broniewskiego „Ballady i romanse” został wydany w 1945 roku jako część szóstego tomiku poety zatytułowanego „Drzewo rozpaczające”. Cały zbiór był rozrachunkiem z dramatycznymi wydarzeniami II Wojny Światowej, stanowi obraz upadku człowieczeństwa. Utwór jest nawiązaniem do ballady Adama Mickiewicza „Romantyczność” wydanej w 1822 treściBallady i romanse - analiza utworuBallady i romanse - interpretacja utworu Ballady i romanse - analiza utworu Jak wskazuje tytuł, utwór jest balladą, chociaż Broniewski nie przestrzegał ściśle wzorca tego gatunku. Poeta zrezygnował z elementów fantastycznych, postaci i sceneria mają charakter realistyczny. Broniewski wprowadził postać Jezusa, który symbolizuje wierzenia prostego ludu, nie pojawiają się bóstwa pogańskie. Złamana została również zasada obowiązująca w balladach, gdzie dobro zawsze zwycięża zło. W utworze SS-mani wykorzystują swoją przewagę i nie ponoszą żadnych konsekwencji za zabicie Ryfki i Jezusa. Język jest typowy dla ballady romantycznej, pojawia się gwara ludowa („też dała cosik”, „dużo luda”, „przejeżdżał chłop”, „przejeżdżała baba”). Zastosowano również wiele zdrobnień („dzieweczko”, „miasteczka”, „grosik”). Broniewski stworzył własną wersję ballady Mickiewicza, utwór ma formę aluzji literackiej. Ryfka przypomina Mickiewiczowską Karusię, która rozmawiała ze zmarłym ukochanym. Imię dziewczynki również nawiązuje do twórczości Mickiewicza. Po zmianie jednej litery, otrzymujemy imię „Rybka”, które jest tytułem innej ballady polskiego wieszcza, opowiadającej o zdradzonej kobiecie rzucającej się do rzeki. W utworze wypowiada się obiektywny narrator, który jest obserwatorem opisywanych zdarzeń. Ballada łączy w sobie elementy liryki, epiki i dramatu. Pojawiają się więc również elementy dialogowe, narrator cytuje wypowiedzi bohaterów. Utwór składa się z siedmiu strof, pierwsza z nich ma pięć wersów, pozostałe są czterowersowe. Różni się ilość sylab w wersie. Układ rymów również nie jest jednorodny, pojawiają się rymy parzyste i krzyżowe. Regularność rymów zakłóca cytat z „Romantyczności” pełniący funkcję klamry kompozycyjnej. Ballada rozpoczyna się i kończy słowami „Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha...”. Rymy występują w schemacie abacb. W drugim wersie ostatniej strofy pojawia się również rym wewnętrzny („anieleli” - „po kolei”). Warstwa stylistyczna utworu jest rozbudowana, pojawia się wiele środków poetyckich. Autor stworzył za ich pomocą nastrój strachu i zagubienia. W utworze zastosowano epitety („dzień biały”, „żywego ducha”, „naga, ruda Ryfka”, „grubym tanku”, „dobry łyk”, „bolejący Pan Jezus”, „włosy rude”). Na rytm wpływają anafory, kilka wersów rozpoczyna się od słów „przejeżdżał”, „i” oraz „za”. Pojawiają się również powtórzenia („nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha”, „dużo, dużo luda”). Poeta zastosował także metafory („ozwało się Alleluja w Galilei”, „anieleli po kolei”). Obecne są wyliczenia („to dzień biały, to miasteczko”, „za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni”). Pojawiają się również wtrącenia („Uciekaj, uciekaj, Ryfka!”), które świadczą o pozytywnym stosunku narratora do bohaterki ballady. Ważną rolę w utworze odgrywa interpunkcja, obecne są wielokropki, które wyciszają wypowiedź i zwracają uwagę na jej wieloznaczność. Dwukropki rozpoczynają opisowe fragmenty zaczerpnięte z epiki. Emocjonalny charakter utworu podkreślają też wykrzyknienia („Słuchaj dzieweczko!”). Ballady i romanse - interpretacja utworu Bohaterką utworu jest trzynastoletnia Żydówka Ryfka. Narrator opisuje jej szaleństwo, które spowodowały zrównanie z ziemią rodzinnego miasta i strata rodziców. Wszystkie bliskie osoby dziewczynki zginęły podczas wybuchu bomby, Ryfka biega po gruzach, pozostawiona sama sobie. Dziewczyna śmieje się w niepohamowany, histeryczny sposób, skacze i kręci wokół własnej osi. Nie zauważa przechodzących obok niej ludzi, żyje we własnym świecie. Utwór porusza motyw dziecięcego bohatera, którego dotknęła trauma, często pojawiający się w twórczości Mickiewicza. Dziewczynka jest niestabilna psychicznie, na zmianę popada w euforię i apatię. Ryfka siedzi bezczynnie, a chwilami rzuca się na poszukiwanie rodziców. Podmiot liryczny podejrzewa, że dziewczynka jest świadoma śmierci bliskich, ale woli popaść w szaleństwo, by poradzić sobie z rzeczywistością. Prości ludzie podchodzą do sytuacji z wyrozumiałością, podobnie jak mieszkańcy wsi traktowali obłąkaną Karusię w dziele Mickiewicza. Próbują pomóc Ryfce, nie tłumaczą jej, że rodzice, którym chce zanieść jedzenie, są martwi pod gruzami miasteczka. Dziewczynka jest naga, mieszkańcy nie ubierają jej na siłę, starają się traktować ją delikatnie. Niektórzy oferowali Żydówce pomoc, choć wiele przejeżdżających osób mijało ją obojętnie. Wielu ludzi nie wiedziało jak zareagować, spuszczało wzrok. Mimo, że nie dokuczali dziewczynce, nie można powiedzieć, że byli bez winy. Obojętność również jest grzechem. Dziewczynka rzuca się w oczy, jest naga, ma rudy kolor włosów. Nikt jednak nie jest w stanie jej pomóc. Ludzie wręczają dziewczynce jedzenie lub drobne sumy pieniędzy, bardziej żeby uciszyć własne sumienie niż faktycznie uratować Żydówkę. W końcu pojawiają się SS-mani, prowadzący Jezusa na mękę. Zabierają ze sobą też Ryfkę, którą mordują razem z Chrystusem. Utwór jest przerażającym obrazem holocaustu. Ryfka i Jezus niczym nie zawinili, giną ze względu na swoje żydowskie pochodzenie i rudy kolor włosów. Ballada przedstawia istotę antysemityzmu, który nie miał żadnego racjonalnego uzasadnienia, opierał się na wykorzystaniu cudzej słabości. Poeta przedstawił działanie polityki III Rzeszy opartej na ideologii hitleryzmu. W wizji zgermanizowanej Europy nie było miejsca na religię judaistyczną, czy rudy kolor włosów, dlatego Ryfka i Jezus musieli zostać zlikwidowani. Broniewski potrafił wyciągać wnioski z historii i trafnie je wyrażać za pomocą prostych historii, takich jak przedstawiona w utworze „Ballady i romanse”. Ballada stanowi nie tylko przestrogę dla kolejnych pokoleń, ale jest też próbą oddania hołdu wszystkim ofiarom II Wojny Światowej. Ryfka jest symbolem wszystkich ocalałych ludzi, których cechuje niewinność i dziecięca wrażliwość. Nawet dorosłym ludziom trudno było odnaleźć się w nowej rzeczywistości i wrócić do normalnego życia, po wszystkich doświadczonym traumach. Przejście do porządku dziennego nad zagładą milionów ludzi dla wielu było niemożliwe, popadali w szaleństwo, podobnie jak Ryfka. Niektóre osoby wybierały życie we własnym świecie, a nie rzeczywistości, która niesie ze sobą tyle cierpienia. Jezus również ma w utworze wartość symboliczną, reprezentuje śmierć niewinnych Żydów, wymordowanych przez Niemców podczas II Wojny Światowej. Przedstawieni w utworze SS-mani przyznają się do ludobójstwa, mówią wprost, że nie mają żadnej racjonalnej przyczyny, żeby zabić Ryfkę i Jezusa. Podczas wojny zwyczajni, niewinni ludzie stawali się ofiarami brutalnych czasów, niczym nie zasłużyli sobie na taki los. Kończyli podobnie jak Chrystus, niesłusznie wydany na męczeńską śmierć. Czytaj dalej: Syn podbitego narodu, syn niepodległej pieśni interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2020-11-19 12:43:07

Autor władysław broniewski, powrót do polski przyniósł wpierw twórczość propagandową, zbieżną z programem socrealizmu i sowietyzacji poemat słowo o stalinie z r. 1949, dwa lata później tom poezja to tytuł jakiegoś z wierszy autorstwa władysława bronie wskiego, zamiast eksperymentować, wolała nadawać swoim wierszom formę Wiadomości wstępne Władysław Broniewski napisał wiersz Ballady i romanse w reakcji na największą zagładę ludzkości, jaką była II wojna światowa. Poeta nie mógł zrozumieć, jakie procesy doprowadziły do takiego upadku cywilizacji i człowieka, który zezwolił i przeprowadził zagładę milionów niewinnych ludzi. Tym wierszem ogłaszał, że zaczęła się epoka powojenna tak samo, jak ponad sto lat wcześniej, dokładnie w 1822 roku Adam Mickiewicz, opublikowawszy tom Ballady i romanse rozpoczął w Polsce epokę romantyzmu. Poprzez literackie nawiązanie chciał zasugerować narodziny całkowicie nowej epoki w dziejach polskiej kultury. Liryk Broniewskiego został opublikowany w tomiku z 1945 roku, zatytułowanym Drzewo rozpaczające. Interpretacja Trzecioosobowy podmiot liryczny, pełniący w wierszu funkcję obserwatora wydarzeń, opowiada o Ryfce, trzynastoletniej rudej Żydówce, która biega nago po gruzach miasteczka. Początek wiersza jest cytatem z utworu stanowiącego formalny początek romantyzmu w Polsce. Tak samo rozpoczyna się ballada Romantyczność Adama Mickiewicza. W przeciwieństwie jednak do polskiego wieszcza – bohaterka liryku Broniewskiego nie słucha innych ludzi nie dlatego, że posiada dar porozumiewania się z duchami. Ryfka nie słucha, ponieważ ocalała z traumy wojny, która pochłonęła jej rodziców, pozostawiając trzynastoletnie, przerażone i zapewne cierpiące na jakiś rodzaj choroby psychicznej dziecko, samemu sobie: "Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha... To dzień biały, to miasteczko..." Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. (…) Dziewczynka śmieje się, kręci w kółko, nie zważa na ostrzeżenia obserwujących ją ludzi (Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. / (Uciekaj, uciekaj, Ryfka!) / "Mama pod gruzami, tata w Majdanku..." / Roześmiała się, zakręciła się, znikła), biega po gruzach. Stoi samotnie pośrodku ruin miasteczka, w którym spędziła dzieciństwo, dorastając w domu pełnym rodzinnego ciepła. Ulega pewnego rodzaju urojeniom, zachowuje się nielogicznie, ma słaby kontakt z rzeczywistością. Pomimo straty rodziców - "Mama pod gruzami, tata w Majdanku..." - nadal ich szuka, nie dopuszczając do siebie myśli o swoim położeniu i nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji. Dostawszy od znajomego z Lubartowa bułkę, radośnie postanawia zanieść ją tacie i mamie. Te słowa dowodzą, iż Ryfka woli nie przyjmować do swojej świadomości myśli, że jej rodzice nie żyją. Widać, że postanowiła zepchnąć tą wiadomość w najdalsze pokłady umysłu. Ciekawostką jest fakt, iż – tak samo jak w Romantyczności Mickiewicza – w Balladach i romansach Broniewski postawił prosty lud w opozycji do wszystkiego, co złe. Mieszkańcy zrujnowanego miasteczka nie drwią z Ryfki, przeciwnie – starają się jej pomóc mimo iż zdają sobie sprawę z jej dziwnego, odmiennego stanu świadomości: Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, przejeżdżało dużo, dużo luda. każdy się dziwił, że goła i ruda. Z drugiej jednak strony oferowana pomoc jest tylko próba zagłuszenia wyrzutów sumienia, obudzonych widokiem nagiej, opuszczonej, biegającej samotnie po ruinach miasta małej dziewczynki. Przecież nikt nie okrywa Ryfki swoim płaszczem, nikt nie zabiera jej do domu, nikt się nawet nie zapyta, czy potrzebuje pomocy. Wszystkie te wyrazy „dobroci” są tylko powierzchowne, fałszywe… Dziewczynka jest symbolem dziecięcej niewinności, która była jej cechą, ale także charakteryzowała wszystkich, którzy przeżyli wojnę, a którzy po jej zakończeniu woleli zbudować wokół siebie mur, który odgradzał ich od wspomnień doświadczonej traumy, ale jednocześnie sprawiał, że byli postrzegani jako osoby chore umysłowo. Ryfka czuje się bezpiecznie w swoim świecie. Jej rodzice nadal żyją, zaniesie im bułkę... Kolejnym ważnym, symbolicznym bohaterem wiersza jest jedyny przyjaciel i towarzysz Ryfki – bolejący Jezus – także znak niewinności, czystości, ale także zasłużonego męczeństwa oraz niezawinionej zagłady Żydów, którego w piątej strofce na mękę prowadzą SS- mani:I przejeżdżał bolejący Pan Jezus, SS-mani go wiedli na męki, postawili ich oboje pod miedzą, potem wzięli karabiny do ręki. Ryfka i Jezus, ukazani jako ofiary ideologii antysemityzmu, giną przez rozstrzelanie w przedostatniej zwrotce. Są razem do końca. Przed śmiercią słyszą absurdalne usprawiedliwienia katów, że sami są sobie winni, ponieważ są Żydami i mają rude włosy: strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -

• Władysław Broniewski – biografia i charakterystyka twórczości • Współczesność • Żołnierz polski – interpretacja i analiza • Anka – opracowanie cyklu wierszy • Ballady i romanse – interpretacja i analiza • Anka, to już trzy i pół roku – interpretacja i analiza • Krzyk ostateczny – interpretacja i analiza

W 1822 roku nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza pt. „Ballady i Romanse”. Był to debiut jednego z najwybitniejszych w dziejach Polski poetów. To wydarzenie literackie nabrało tak ważnego znaczenia, że tę datę przyjęto później za początek romantyzmu, czyli próg nowej epoki w literaturze Polskiej. W 1945 roku ukazał się tomik poezji Władysława Broniewskiego zatytułowany „Drzewo rozpaczające”. W tomiku ukazał się między innymi wiersz pt. „Ballady i Romanse”. Nadając ten tytuł autor chciał w ten sposób pokazać, iż nastała nowa epoka dla Polskiej literatury. Epoka wojenna. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Swoją treść w dużej mierze czerpie z podań, opowieści, wierzeń ludu. Ballada zawsze zawiera dramatyczną fabułę, opowiada o wydarzeniach tajemniczych, niezwykłych i o fantastycznych postaciach. Ten gatunek charakteryzuję się zatem uczuciowością, tajemniczością i fantastyką. Co do przynależności ballady do rodzaju literackiego, można powiedzieć, że jest to utwór epicko-liryczny. Utwór Broniewskiego nie posiada cech prawdziwej ballady. Owszem niektóre fragmenty wskazują na ten gatunek liryczny, ale jest także wiele różnic. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Można powiedzieć, że wiersz Broniewskiego taki właśnie jest. Opowiada on o aktualnych, jak na tamte czasy oczywiście, wydarzeniach związanych z prostymi ludźmi. Wydarzeniach w bardzo ciekawy sposób rozwiązał problem fantastycznej postaci i wierzeń ludowych, które w prawdziwej balladzie występują. Mianowicie ukazał postać Jezusa. Ludzie w niego wierzą. Całe miliony stoją po stronie wiary w Jezusa. Jest on jakby symbolem, który ma ukazać nie tylko postać fantastyczną, ale także postać żyda. Staje się on symbolem wszystkich żydów, których faszyści tak nękali w czasach wojny. Drugą postacią, bohaterem głównym, jest Ryfka. Mała, trzynastoletnia dziewczynka o rudych włosach. Jest to postać bardzo ciekawa i złożona. W zaledwie kilku wersach autor powiązał postać Ryfki z czołowymi bohaterami ballad Mickiewicza. Jeżeli zamienimy literę „f”, na „b” w imieniu dziewczynki, powstanie nam Rybka. „Rybka”, utwór napisany przez Adama Mickiewicza, opowiada o losach biednej i zdradzonej dziewczyny. Rozżalona i biedna dziewczyna rzuciła się w otchłań rzeki, aby stać się Świtezianką. Jej jedynym przyjacielem jest sługa, który co rano przychodzi z jej dzieckiem, aby ta nakarmiła je piersią. Ryfka także ma tylko jednego przyjaciela, Jezusa. Kolejnym utworem do jakiego nawiązuje autor jest „Romantyczność”, także napisany przez Mickiewicza. Ten utwór ma o wiele większe znaczenie dla wiersza Broniewskiego niż mogłoby się zdawać. Zacytuję teraz pierwsze wersy „Romantyczności”:„Słuchaj, dzieweczko!– Ona nie słucha –– To dzień biały! To miasteczko!”.Jeżeli dobrze się przyjrzymy to zauważymy, iż Broniewski użył tego właśnie zwrotu, aby rozpocząć swój wiersz. Ten sam cytat znajdziemy także na końcu „Ballad i Romansów” Broniewskiego. Główną postacią „Romantyczności” jest Karusia. Także jest ona biedną dziewczyną. Ukochany Karusi miał na imię Jasio. Zmarł dwa lata temu (mówię oczywiście o czasach aktualnych dla utworu), lecz Karusia nadal widzi go nocami. Wyobraża sobie, że przychodzi do niej w nocy, a znika o świcie. Sytuacja powtarza się co noc. Taka sama sytuacja występuje w wierszu Broniewskiego. Ryfka gdy dostała bułkę od dobrych ludzi powiedziała:„Ja zaniosę tacie i mamie”.Wróćmy teraz do początku utworu:„Mama pod gruzami, tata w Majdanku…”.Jak widać dziewczynka jest osamotniona jednak nadal udaje, a może stara sobie wyobrazić, że ma do kogo pójść, że jej rodzice nadal żyją i są w pobliżu. Podsumowując, Władysław Broniewski nawiązał nazwą „Ballady i Romanse” do epoki romantyzmu. Cały wiersz jest upodobniony do bohaterów i twórczości, która ukazuje się w wierszach Adama Mickiewicza. Jednak Broniewski przedstawił coś całkiem nowego. Nową epokę, tragedii, zła i bezsilności. Epokę zaburzonej hierarchii własności. Ballada ta nie jest prawdziwą balladą. Nie wszystkie cechy zgadzają się z definicją jaką znamy z czasów romantyzmu. Nowa ballada ma cechy bardziej tragiczne. Zło nie zostaje ukarane. SS-mani mordują Ryfkę i Jezusa, a pomimo to nie spotyka ich żadna kara. Brak tutaj bajkowego opisu miejsca zdarzeń. Zastąpione je opisem ruin i gruzów. Jedynie koniec utworu nawiązuje do prawdziwej ballady. Zarówno Ryfka jak i Jezus „anieleli”. Można to rozumieć jako sygnał, iż trafili do nieba. Władysław Broniewski stworzył jeden z najlepiej zorganizowanych wierszy. Zawarł w nim ważne dla wydarzeń wojennych informacje o losach dziecka, osamotnionego i bezbronnego. Nie sądzę, aby ten utwór był tylko kolejnym wierszem. Są miliony, a nawet miliardy wierszy na naszym świecie. Jeśli jednak opracowujemy jakiś wiersz na lekcji języka Polskiego, to znaczy, że musi on mieć jakieś głębsze znaczenie. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisu

9g0Ji.